Córeczka zapytała mamę: „Jesteś najmądrzejsza z nas, Więc powiedz mi

Że stworzy mamę – i zaczął. Wziął miłości bez granic I tysiące pocałunków, Tyle gwiazd w jej spojrzeniu, Że stracił już rachubę… Włożył ciepło w jej dłonie, Dodał cierpliwości wiele, A duszę ukształtował Z najczystszego kryształu. Otulił ją kwiatami, Jak maleńką istotkę, I rzekł: ‘Niech odpocznie, Zanim przyjdzie na świat.’ A potem Bóg spojrzał Na swe dzieło z miłością, Wziął najdelikatniejszą porcelanę I stworzył z niej serce matki. Przytulił ją czule: ‘Od dziś będziesz mamą. Choćbyś miała ciężko – Zawsze obejmij swe dziecko. Bądź mu aniołem na ziemi, Świeć mu gwiazdami na drodze, Niech każde dziecko na świecie Zna miłość matczynego serca.’ I w tej chwili kropla łzy Spadła na jej ramiona, Bóg wzruszył się i zapłakał – I tak mama się przebudziła.” Dziewczynka nagle klasnęła: „Więc mama to anioł prawdziwy? Teraz rozumiem, dlaczego Tata i mama tak się uśmiechali!” Ale babciu, to znaczy, Że i Ty jesteś aniołem! Jakie to wszystko magiczne – Więc anioły to też babcie!” Dziewczynka się zamyśliła… O Bogu i porcelanie, O kryształowej duszy, O tym, że mama nie sypia prawie… „Gdy urosnę, babciu moja, Ale ciii… To tajemnica… Zostanę aniołem dziecka I nazwę się też – Mamusia!”