Dorośli, którym w dzieciństwie brakowało miłości, często wykazują sześć wspólnych cech

Takie osoby często dorastały, ukrywając swoje emocje, na przykład chowając rzeczy w przeładowanej szafie. Wynik ? Mają trudności z wyrażaniem tego, co czują i chcą. Nauczyli się stawiać innych na pierwszym miejscu, dźwigać emocjonalny ciężar grupy i mówić „tak”, gdy myśleli, że „nie”.

Ustanawianie limitów? Nie do pomyślenia. Wmówiono im, że ich emocje są krępujące, a nawet nieistotne. W rezultacie wycofują się z dyskusji, minimalizują swoje uczucia, a czasem po prostu nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą.

Brak uznania, który naznacza całe życie

Bycie kochanym to coś więcej niż tylko zapewnienie schronienia i pożywienia. Jest to również, a może przede wszystkim, kwestia perspektywy, słuchania i doceniania. Dzieci, którym nie udało się tego osiągnąć, często jako dorośli szukają uznania gdzie indziej: w pracy, w oczach innych, a czasem w toksycznych związkach.

Ta ciągła potrzeba aprobaty może być męcząca. Podobnie jak pusta butelka, którą nieustannie próbujemy napełnić, tak i one starają się wypełnić pustkę emocjonalną, która istnieje od dawna.

Jak możemy wyrwać się z tych schematów?
Dobra wiadomość jest taka, że ​​te urazy nie są nieuniknione. Zrozumienie ich pochodzenia jest już ogromnym krokiem w stronę uzdrowienia. Terapia, czytanie, grupy wsparcia lub po prostu troskliwe relacje mogą stopniowo odbudować nadszarpnięte poczucie własnej wartości.

Podobnie jak w przypadku ponownej nauki jazdy na rowerze po upadku, potrzeba czasu, cierpliwości i przede wszystkim… dużo życzliwości dla samego siebie.

Niedoskonałe dzieciństwo nie skazuje przyszłości
Nawet jeśli nie wychowałeś się w idealnym kokonie, zawsze możesz się zmienić. Stanie się dorosłym oznacza również decyzję o zaprzestaniu powielania tych samych wzorców i o oferowaniu sobie – i swoim dzieciom – bardziej świadomej, bardziej kojącej miłości.

Więcej artykułów